Biografia - Santa Maria Cristina Brando

Adelaide Brando, ostatnia z czterech córek, urodziła się w Neapolu 1 maja 1856 roku jako córka Giovanniego Giuseppe Brando i Concetty Marrazzo. Tego samego dnia została ochrzczona w kościele San Liborio.

Pięć dni po urodzeniu straciła matkę.

8 grudnia 1864 roku przyjęła I Komunię św., a 25 tego samego miesiąca, jako dwunastolatka, złożyła ślub czystości wieczystej przed obrazem Dzieciątka Jezusa.

Kiedy poczuła powołanie do życia konsekrowanego, wyraziła chęć włączenia się do Zgromadzenia Sióstr Nieustającej Adoracji Jezusa Sakramentalnego w Neapolu, lecz jej ojciec nie wyraził na to zgody. Uzyskała jednak zgodę na przyjęcie jako kandydatki przez Klaryski z klasztoru florenckiego, jednak ze względu na chorobę zmuszona była dwukrotnie wracać do rodziny na leczenie. Siostra zakonna Maria Pia, siostra Krystyny Brando była nowicjuszką wśród Klarysek Florenckich także

stan zdrowia Marii Pii był ciągłym problemem i często zmuszona była wracać do domu, aż do czasu założenia Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Najświętszego Serca Jezusowego w Mugnano, gdzie zbudowała kościół, do którego 14 kwietnia przeniesiono jej doczesne szczątki z 1929 r.

W 1871 roku Maryja Krystyna wstąpiła do florenckiego klasztoru w dzielnicy Neapolu Chiaia, gdzie dojrzały w niej podstawy założenia Adoratorek. Wypisana ze wspomnianego instytutu ze względów zdrowotnych, nieco wyzdrowiała, wstąpiła do klasztoru Sakramentynek, gdzie 4 maja 1876 roku przyjęła habit i przyjęła imię siostry Marii Krystyny od Niepokalanego Poczęcia, ale ponownie zachorowała i zmuszona była opuścić drogę, którą podążała z takim zapałem. Zmuszona także do porzucenia sakramentów, w lipcu 1878 roku, wynajmując mieszkanie u Teresjan w Torre del Greco, wyznaczyła zasady do założenia nowej rodziny zakonnej.

Siostra Maryja Krystyna Brando przeprowadziła się wraz ze swoimi siostrami do Casorii (NA) do posiadłości Maglione, a następnie do obecnego Domu Macierzystego przy via G. D'Anna, gdzie zbudowała wspaniałą Świątynię Eucharystyczną w stylu neogotyckim. 16 sierpnia 1903 roku Instytut przyjął oficjalną nazwę „Ofiary Przebłagania Jezusa w Najświętszym Sakramencie”. które obecnie nosi nazwę „Zgromadzenie Ofiar Zadośćuczynienia Jezusa w Najświętszym Sakramencie”, które szybko się rozwijało pomimo trudności ekonomicznych i sprzeciwu, a także niepewnego stanu zdrowia założycielki.

Instytut powiększył się o nowych członków i domy, wszędzie okazując oddanie Eucharystii i pilną troskę o wychowanie chłopców i dziewcząt. 20 lipca 1903 roku Zgromadzenie uzyskało aprobatę kanoniczną Stolicy Apostolskiej, a 2 listopada tego samego roku Założycielka wraz z wieloma siostrami zakonnymi złożyła śluby wieczyste. Swoją konsekrację przeżywała hojnie, z wytrwałością i duchową radością, a urząd przełożonej generalnej sprawowała z pokorą, roztropnością i życzliwością, dając swoim siostrom nieustanne przykłady wierności Bogu i swemu powołaniu oraz gorliwości o wzrost królestwa Chrystusowego.

Jej ciało spoczywa w wybudowanym przez siebie kościele w Casorii, obok Domu Macierzystego Zgromadzenia, przy Via Gioacchino D'Anna.

Mając łagodny i posłuszny charakter, otrzymała w rodzinie owocne i solidne wychowanie religijne i wkrótce dała oznaki wyraźnej skłonności do modlitwy i wstrzemięźliwości. Pociągnięta sprawami Bożymi, kochała samotność i często przystępowała do sakramentu pokuty i Komunii św. Przyjmując naukę Odkupiciela, powtarzała: „Muszę zostać świętą, chcę zostać świętą”. Zobaczyła Jezusa w Eucharystii, poczuła, że jej miejsce jest obok Świętego Tabernakulum, aby ofiarować siebie wraz z Hostią Jezusa jako ofiarę zadośćuczynienia i wiecznej pokuty.

Szczególnie pielęgnowała nabożeństwo do Wcielenia, Męki i Śmierci Chrystusa oraz do Eucharystii. Aby być bliżej duchem i ciałem przy Tabernakulum, kazała wybudować celę zwaną „grotticella”, sąsiadującą z wybudowanym przez siebie kościołem w Casorii. W tym miejscu spędziła następnie każdą noc swojego życia, siedząc na krześle, towarzysząc Jezusowi Eucharystycznemu w czuwaniu i odpoczynku. Jej duchowość pojednawcza była tak silna, że stała się charyzmą Instytutu. Wśród fragmentów jej autobiografii czytamy: „Głównym celem dzieła jest zadośćuczynienie za zniewagi, jakie Najświętsze Serce Jezusa otrzymuje w Najświętszym Sakramencie. Sakrament, zwłaszcza jego lekceważenie i nieostrożności, komunie świętokradzkie, sakramenty źle przyjęte, Msze święte źle wysłuchane i wszystko to, co gorzko przeszywa Najświętsze Serce, jest to, że tak wielu jego szafarzy i tak wiele dusz mu poświęconych przyłącza się do tych obcych i jeszcze bardziej przebija jego serce... Do Nieustających Adoratorek chciało Boskie Serce Jezusa powierzyć słodki i wzniosły urząd Ofiar wieczystej adoracji i zadośćuczynienia swemu Boskiemu Sercu straszliwie obrażonemu i oburzonemu w Najświętszym Sakramencie. Sakrament miłości”.

Od dobroczynnej charyzmy Świętej powstają szkoły żeńskie, sierocińce i inne.

Dwie główne linie, które Święta przekazała swoim siostrom i na których opiera się charyzma, Maryi Krystyny Brando to: miłość do Boga i miłość do bliźniego. Święta określa je jako „dwie gałęzie, które wyrastają z tego smego miejsca”

Krystyna Brando została beatyfikowana na placu Świętego Piotra w Watykanie 27 kwietnia 2003 przez Papieża Jana Pawła II.

Została ogłoszona świętą na placu Świętego Piotra w Watykanie w dniu 17 maja 2015 roku przez Papieża Franciszka.